رسانهٔ همیاری – ونکوور
چهارشنبهٔ هفتهٔ گذشته، ۱۳ فوریه، و در واقع یک روز قبل از روز ولنتاین، جشنی خانوادگی با عنوان «Be My ValenType» ترتیب داده شده بود که هدف از آن جمعآوری کمک‌های مالی از طریق کمک‌های مالی مستقیم، خرید بلیت‌های قرعه‌کشی جوایز، حراج آثار هنری و کارت پستال‌های ولنتاین بود. ایدهٔ برگزاری این جشن توسط مادری که سال قبل دقیقاً در روز ولنتاین تشخیص داده شده بود که پسر نه ساله‌اش به دیابت نوع ۱ دچار شده، شکل گرفته است.
در این جشن، که در سالن Kits Community Hall واقع در منطقهٔ کیتسیلانو در ونکوور برگزار شد، برنامه‌های زنده و سرگرم‌کننده‌ای برای کودکان و بزرگسالان در نظر گرفته شده بود، از جمله اجراهای زندهٔ رقص و موسیقی، شعبده‌بازی و میز سرگرمی مخصوص کودکان همراه با قصه‌گویی و نقاشی صورت.
همچنین، تعدادی آثار هنری زیبا به مزایده گذاشته شده بود و کارت‌های دست‌سازی که توسط کودکان مبتلا به دیابت نوع ۱ و حامیان آن‌ها خلق شده بود، در معرض دید و فروش شرکت‌کنندگان در این جشن قرار داشت تا بتوانند در صورت تمایل هدایای ولنتاین خود را از میان آن‌ها انتخاب و خریداری کنند.
تمامی بلیت‌های این برنامه به‌فروش رفته بود که کل عواید حاصل از آن و همچنین فروش آثار هنری ارائه‌شده، مستقیماً از طریق سازمان غیرانتفاعی JDRF به تحقیقاتی اختصاص خواهد یافت که برای دستیابی به درمان دیابت نوع ۱ تمرکز دارد.
نرگس دلیا اظهار داشت که امیدوار است این جشن را هر ساله در این زمان از سال برگزار کند تا علاوه بر آگاهی‌رسانی دربارهٔ بیماری دیابت نوع ۱، بتواند در جهت تحقیقاتی که به‌دنبال دستیابی به درمان این بیماری است، قدمی مثبت برداشته باشد.
وی همچنین جهت اطلاع خوانندگانی که با این بیماری آشنا نیستند یا آشنایی کمی دارند، دربارهٔ این بیماری و خصوصاً علائم آن – که توجه به آن‌ها می‌تواند از رسیدن بیماری به مرحلهٔ پیشرفته و ناتوانی در تحت کنترل درآوردنِ آن جلوگیری کند – توضیحاتی داد:
دیابت نوع ۱ یا دیابت وابسته به انسولین، هر سنی را در بر‌می‌گیرد، ولی در کودکان و جوانان شایع‌تر است، به‌طوری که سالانه حدود ۷۹٬۰۰۰ کودک به این بیماری مبتلا می‌شوند.
دیابت نوع ۱ یک بیماری مربوط به سیستم ایمنی بدن است که در اثر حملهٔ سلول‌های دفاعی به سلول‌های بتای پانکراس اتفاق می‌افتد، به‌طوری که در اثر این تخریب سلولی، پانکراس قابلیت تولید انسولین را از دست می‌دهد. در نتیجه، افراد برای ادامهٔ زندگی مجبور به گرفتن انسولین از طریق تزریق روزانه به تعداد دفعات مکرر می‌باشند. تزریق انسولین از طرفی، از بالا رفتن قند خون که خود خطرناک و همراه با احتمال رفتن به حالت کما است جلوگیری می‌کند، ولی از طرف دیگر، فرد را در معرض پدید‌ه‌ای به‌نام افت قند قرار می‌دهد که با خطر تشنج یا حتی مرگ همراه است. بنابراین، کنترل قند و سلامتی افراد مبتلا به دیابت نوع ۱، به‌خصوص کودکان، بسیار سخت و طاقت‌فرسا است. این بیماری مزمن، غیرقابل پیشگیری و غیرقابل درمان است.
در حال حاضر تحقیقات وسیعی در اقصی نقاط دنیا، به‌خصوص در زمینهٔ سلول‌های بنیادین، به تلاش برای درمان دیابت نوع ۱ اختصاص یافته است.
برگزاری مراسمی از این قبیل به‌منظور جمعآوری اعانه برای کمک به این‌گونه تحقیقات، می‌تواند گام مؤثری در جهت دستیابی به درمان دیابت نوع ۱ در آیندهٔ نزدیک باشد، تا کودکان مبتلا به دیابت نوع ۱ دوباره قادر به تولید انسولین در بدن خود شوند و از تزریق‌های روزانه و عوارض خطرناک این نوع از دیابت مصون بمانند.
علایم ابتلا به بیماری دیابت نوع ۱ در کودکان از این قرار است:
- تکرّر ادرار
- پُرنوشی
- تشنگی و خشکی دهان به‌طور غیرطبیعی
- خستگی مفرط یا کمبود انرژی
- خشکی و خارش پوست
- از بین رفتن حس بخش‌های انتهایی اندام‌ها یا احساس گزگز و مورمور در آن‌ها