مریم عابدی – ونکوور
چندی پیش باخبر شدیم رامین نجار، یکی از نوجوان‌های شهرمان ونکوور، در تیم قایق‌رانی پارویی نوجوانان کانادا برای شرکت در مسابقات جهانی رشتهٔ دراگون بوت (اژدهاقایق) به‌همراه تیم کانادا به فرانسه اعزام شده است. در این مسابقات، تیم کانادا به مقام نخست مسابقات دست یافت و شرکت‌کنندگان مدال طلا و نشان اژدها (مانند قایق‌های مورد استفاده در مسابقه) دریافت کردند.
فرصتی یافتیم تا با رامین نجار، عضو ایرانی-کانادایی تیم قایق‌رانی پارویی نوجوانان کانادا در این‌باره گفت‌وگو کنیم.
رامین عزیز، ضمن تبریک فراوان بهخاطر موفقیت شما در راهیابی به تیم و نیز موفقیت تیم و درخشش آن در سطح مسابقات و دریافت مدال و نشان قهرمانی، لطفاً برای خوانندگان رسانهٔ همیاری خودتان را معرفی کنید. چند سالتان است و از چه زمانی در کانادا زندگی کرده‌اید؟
سلام. اسم من رامین نجار است، ۱۷ سال سن دارم، در ونکوور متولد شده و زندگی کرده‌ام.
چطور با ورزش قایق‌رانی پارویی آشنا شدید و چطور از تیم ملی کانادا سر درآوردید؟
من ۲ سال قبل توسط یکی از دوستان نزدیکم که مدرسه‌ای‌ام هم هست، با ورزش قایق‌رانی پارویی موسوم به «اژدهاقایق» آشنا و به آن علاقه‌مند شدم. سپس یک‌سال بعد به تیم مدرسه پیوستم. معمولاً یک روز در هفته تمرین می‌کردیم و در پایان سال تحصیلی مسابقات برگزار می‌شد. در آن زمان این فعالیت ورزشی در کنار ورزش‌ها و فعالیت‌های دیگر شامل شنا، کوهنوردی، تکواندو و آموختن پیانو فعالیتی حاشیه‌ای برایم به‌شمار می‌رفت. یک روز، دو نفر از مربیان تیم ملی نوجوانان اژدهاقایق ما را ملاقات کرده و پیوستن به تیم ملی کانادا را به ما پیشنهاد کردند. در ابتدا من با شوق اینکه داری تجارب بهتر در این زمینه خواهم شد، به تیم پیوستم ولی هرگز فکر نمی‌کردم به مرحلهٔ نهایی برای شرکت در مسابقات بین‌المللی راه یابم. سپس، بعد از ۳ ماه فعالیت در این پروسه، من تیم مدرسۀ خودم را به قصد عضویت در تیمی قوی‌تر ترک کردم تا مهارت خود را بهبود ببخشم. از میان تمامی علاقه‌مندان و شرکت‌کنندگان از سراسر کانادا نهایتاً ۴۲ نفر به‌عنوان اعضای تیم ملی نوجوانان کانادا انتخاب می‌شدند. خوشبختانه بعد از تمرینات پی‌درپی و امتحانات مختلف، مسئولان تیم ملی کانادا مرا به‌عنوان یکی از ۴۲ نفر از اعضای تیم ملی کانادا پذیرفتند.
از تجربه‌ای که از این کار گروهی موفقیت‌آمیز کسب کرده‌اید برایمان بگویید؛ در فرانسه چه گذشت و فکر می‌کنید این مدال و مقام نخست روی شما چه اثری گذاشت؟
در طول تمرینات و مسابقات این ورزش، من دوستان جدید زیادی پیدا کردم و با کار گروهی و همکاری تیمی بیشتر آشنا شدم. همچنین مسافرت همراه با تیم به اروپا و گردش‌های جمعی برای من فرصت آشنایی با فرهنگ‌ها و شیوه‌های زندگی مردم کشورهای دیگر را فراهم نمود. از سوی دیگر این اولین باری بود که من برای مدت نسبتاً طولانی از مادرم جدا شده و در قاره‌ای دیگر به‌سر بردم که برای به‌دست آوردن اعتمادبه‌نفس و استقلال فردی‌ام، درسی بزرگ بود. در مجموع، این مسابقات بین‌المللی و تجربهٔ مسافرت و آمیزش با مردم سایر کشورها و فرهنگ‌ها برای من تجربه‌ای بزرگ بود که ارزش غیر قابل سنجشی برای من به‌حساب می‌آید. به‌دست آوردن جایگاه اول میان کشورهای شرکت‌کننده با مدال‌ها و جام حاصل از آن در ذهن من اعتمادبه‌نفس باارزشی ایجاد کرد و به من آموخت که افراد تا چه اندازه پتانسیل پیشرفت و موفقیت در زندگی و فعالیت‌هایشان دارند. این تجربه مرا تشویق کرد که برای پیشرفت‌های بیشتر، توانم را به کار گیرم. ورزش اژدهاقایق اینک برای من یکی از بهترین فعالیت‌های ورزشی به‌شمار می‌رود و از آن بسیار لذت می‌برم.
شما به ورزش‌ها و فعالیت‌های دیگری نظیر شنا، کوهنوردی، تکواندو، و نواختن پیانو که در آن‌ها مشغولید، اشاره کردید. لطفاً می‌توانید برای ما کمی بیشتر در این مورد توضیح بدهید؟
من از کودکی شنا کردن را آموختم و از آن لذت می‌برم. به کوهنوردی علاقه دارم و آخر هفته‌ها به آن می‌پردازم. در مورد تکواندو نیز۳ سال پیش به‌طور فعال آن را شروع کرده و اخیراً نیز کمربند مشکی دریافت کردم. پیانو را هم از سنین پایین شروع کرده و الان تقریباً ۷ سال است که زیر نظر استاد عزیزم آقای رهام بهمنش به یادگیری آن مشغولم و در حال حاضر در مرحلهٔ ۱۰ رویال کانسروتوری موزیک هستم. در ضمن جا دارد که در اینجا از استادم آقای بهمنش نهایت تشکر را بکنم که در مورد سفر ورزشی‌ام به فرانسه که هزینهٔ قابل ملاحظه‌ای داشت، با تشکیل یک کمپین جمع‌آوری کمک مالی، مرا یاری دادند. همچنین از تمامی عزیزان و هم‌وطنانی که مرا در این راه یاری رساندند، نهایت سپاس را دارم.
می‌توانید برای خوانندگان توضیح بدهید که در این راه با چه دشواری‌هایی روبرو بوده‌اید؟ چطور سختی‌ها را پشت سر گذاشتید؟ آیا این موفقیت اخیر روی تصمیم‌گیری‌های بعدی‌تان اثر خواهد داشت؟
شرکت در تمرین‌ها برای این مسابقات، از آنجا که نمی‌بایست از درس‌های مدرسه عقب می‌ماندم، مرا مجبور کرد که چگونگی بالانس کردن و برنامه‌ریزی برای رسیدن به فعالیت‌های موازی را بیاموزم و با تحمل سختی‌های این کار، مهارت‌های لازم برای هماهنگ کردن فعالیت‌ها و مسئولیت‌های مختلف را به‌دست بیاورم.
بین علاقهٔ شخصی یا اصرار و پیگیری مادرتان کدام‌یک در موفقیت شما بیشتر اثر داشته‌اند؟
شرکت در این ورزش و تصمیم به پذیرفته شدن در تیم ملی کانادا، شاید اولین فعالیت جدی من در زندگی‌ام بوده است که صددرصد خودم تصمیم آن را گرفتم و مادرم تنها بعد از اقدامم از من حمایت کرد، بدون اینکه هرگز برای برنامه‌ریزی من و شرکت در تمرینات مرا تحت فشار گذاشته باشد یا در آن دخالتی کرده باشد. با اینکه او همواره مشوق و حامی من برای درس خواندن و فعالیت‌های فوقِ برنامه‌ام بوده است، در این مورد من صددرصد مستقل و با تصمیم و مدیریت خودم عمل کرده‌ام.
به‌زودی کلاس ۱۲ را شروع خواهید کرد. برای آینده‌تان چه تصمیمی دارید و آیا این موفقیت اخیر روی تصمیم‌گیری‌های بعدی‌تان اثر خواهد داشت؟
امیدوارم در یکی از رشته‌های مهندسی یا معماری (Architecture) به تحصیلاتم ادامه دهم. این رشته از دوران کودکی‌ام مورد علاقهٔ من بوده است، بهخاطر میزان خلاقیت و مهارت عملی که لازمهٔ آن است.
تجربهٔ امسال من در مورد شرکت در همکاری تیمی و رقابت ورزشی برای تحصیلات آینده‌ام بسیار مفید خواهد بود، زیرا به من آموخت که توانایی همکاری جمعی با دیگران را دارم و همچنین می‌توانم کوشش لازم را برای به انجام رساندن کارهایی که به‌عهده می‌گیرم، به‌کار ببرم و تا اتمام آن‌ها به تلاش ادامه بدهم.
باز هم از سوی رسانهٔ همیاری به شما تبریک می‌گوییم و بهخاطر وقتی که در اختیار نشریه گذاشتید تشکر می‌کنیم. با آرزوی موفقیت‌های بیشتر برای شما
ممنون از شما