علیرضا فدایی – ونکوور
سال ۲۰۱۷ چه سال خوبی برای فوتبال ایران بود؛ برای اولین، بار تیم ایران موفق شد که در دو جام جهانی پیاپی حضور پیدا کند و آن‌هم بدون شکست و به‌عنوان اولین تیم از آسیا. و حالا تیم زیر ۱۷ سال ایران موفق شد به‌عنوان تنها تیم از آسیا و برای اولین بار به دورهٔ یک‌چهارم نهایی جام جهانی نوجوانان راه پیدا کند.
این موفقیت از آن جهت قابل قدردانی است که متأسفانه علی‌رغم حضور نسبتاً خوب در سطح آسیا در این ردهٔ سنی، در سطح جهانی، تیم ایران کلاً ۴ بار به جام جهانی نوجوانان راه یافته است. جام جهانی فوتبال نوجوانان از سال ۱۹۸۵ در چین آغاز شد و هر دو سال یک‌بار برگزار می‌شود. تردیدی نیست که مثل جام جهانی بزرگسالان یا قهرمانی اروپا توجهی به آن نمی‌شود، ولی به‌خاطر داشته باشید که بسیاری از ستاره‌های فوتبال از درخشش در این مسابقات کار خود را شروع کرده‌اند و بسیاری از بازیکنان این ردهٔ سنی به‌صورت حرفه‌ای بازی می‌کنند.
در کنار پیروزی در مقابل کاستاریکا و گینه و بعد از پیروزی باورنکردنیِ ۴ – ۰ در مقابل تیم آلمان، تیم ایران در مرحلهٔ حذفی، با پیروزی در مقابل مکزیک به مرحلهٔ یک‌چهارم نهایی رسید. فکر نمی‌کنم نیازی به ذکر باشد که کشور آلمان به‌عنوان یکی از قدرت‌های برتر فوتبال جهان، پیشینهٔ بسیار طولانی در تربیت و تمرین بازیکنان از پایین‌ترین ردهٔ سنی را داراست. کشور مکزیک هم با حضور مداوم در جام جهانی بزرگسالان، دارای پشتوانهٔ قوی در فوتبال است و پیش از این در دوره‌های قبلی به مقام قهرمانی و نایب قهرمانی رسیده است. تیم ایران در حالی بازی را در مرحلهٔ یک‌چهارم به اسپانیا نایب قهرمان مسابقات واگذار کرد که شاید خوش‌بین‌ترین طرفداران هم انتظار دیگری نداشتند. باید رسیدن به این مرحله را به فال نیک گرفت و امیدوار بود که این دستاورد باعث تشویق و ایجاد اعتمادبه‌نفس در بازیکنان این رده‌های سنی شود.
تیم ایران با یک دوره غیبت در این جام حاضر شد و باخت ۳ – ۱ در مقابل اسپانیا که در همهٔ رده‌های سنی قدرت بزرگی است، به‌هیچ‌وجه مایه سرافکندگی نیست.
در اینکه استعداد‌های بسیاری در ورزش ایران و فوتبال ایران وجود دارند، شکی نیست. و شاید وقت آن رسیده که این دید منفی و سخن قدیمی را کنار بگذاریم که «ما ایرانی‌ها در کار گروهی ضعیف‌ایم». نگاهی به دستاورد‌های تیم‌های فوتبال و والیبال به‌خوبی بیانگر آن است که هر موقع مربیگری و مدیریت مناسبی وجود داشته، نتایج خوبی هم حاصل شده است. تیم والیبال ایران سال‌ها است که در رده‌های سنی مختلف در سطح جهانی میدرخشد و فوتبال ایران هم در مسیر خوبی قرار دارد تا بالاخره در سطح جهانی مطرح شود.
در ادامهٔ بحث کار گروهی باید به نکتهٔ مهمی اشاره کرد و آن اینکه ورزش‌های انفرادی همچون کشتی و ورزش‌های رزمی با اینکه در ظاهر رقابت فردی است، ولی بی‌‌شک در پشت صحنه نیازمند کار گروهی است. این باور منفی غلط در مورد ناتوانی در کار گروهی را کنار بگذاریم که ورزشکاران ما لیاقت بسیار دارند. در عین حال نباید مغرور شد. اینکه فلان تیم عربی زمانی برای تیم فوتبال ایران «زنگ تفریح» بود، حرف نابجا و کهنه‌ای است. پیش از انقلاب، تیم عربستان حتی در سطح قاره هم به‌حساب نمی‌آمد و حالا تیم‌های کوچک‌تر عربی مثل عمان و قطر هم حریفان از پیش‌باخته نیستند.
سال‌هاست که بازیکنان ایرانی در لیگ‌های اروپایی بازی می‌کنند و ادامهٔ این روند و حضور مربیان مطرح در کنار مربیان جوان ایرانی می‌تواند آیندهٔ روشنی را به‌وجود آورد. در این بین تیم فوتسال ایران هم همچنان در ردهٔ آسیا و جهانی خوش میدرخشد و تیم فوتبال ساحل ایران هم امسال توانست به مقام سوم جهان دست پیدا کند. امید آنکه شاهد موفقیت همهٔ تیم‌های ورزشی ایران باشیم.
