سیما غفارزاده – ونکوور
پنجشنبه ۱۶ مارس، ساعت ۳ بعدازظهر تعدادی از رسانههای فارسی‌زبان به‌دعوت حزب بی‌سی‌ان‌دی‌پی (BC NDP) در محل دفتر کمپین نورث‌ونکوور-لانزدیل و وست ونکوور- کپیلانوی این حزب گرد هم آمدند. در این جلسه، کیقباد اسماعیل‌پور، انجمن مدنی ایرانیان کانادا (Civic IC)، فرید درویش، نشریهٔ مهاجر، ابی محسنی، رادیوی فارسی‌زبان ونکوور، رامین محسنی، تلویزیون آریا، مهدی حسینی و مازیار صیرفی، به‌نمایندگی از طرف تلویزیون پرواز و سیما غفارزاده، نشریهٔ رسانهٔ همیاری شرکت داشتند.
ابتدا دکتر مهدی راسل از حضور رسانههای ایرانی در این نشست اظهار خشنودی کرد و گفت که این نشانگر آن است که تا چه حد جامعهٔ ایرانی برای حزب ایشان و برای جان هورگان، رهبر حزب که می‌خواهد برای تمام مردم و نه فقط ۲٪ قرارگرفته در ردهٔ بالای جامعه کار کند، مهم است. و با اشاره به حضور کاندیداهای ترای‌سیتیز و نورث‌ونکوور که بیشترین ایرانیان در منطقه‌شان ساکن‌اند، از جان هورگان خواست که سخنان خود را شروع کند تا پس از آن نوبت به پرسش و پاسخ برسد.
جان هورگان سخنان خود را با اشاره به نزدیکی عید نوروز آغاز کرد و گفت که در مراسم چهارشنبه‌سوری کوکئیتلم و وست‌ونکوور شرکت کرده است و به‌نظرش آتشی که از رویش می‌پرند، در کوکئیتلم بسیار کوچک‌تر بوده! وی با اشاره به نمایندگانی از تبار چینی، آسیای جنوبی، فیلیپینی، اقوام اولیه، اقلیت‌های جنسی، و… اظهار امیدواری کرد کاندیداتوری مهدی راسل موجب شود که نماینده‌ای از تبار ایرانی به این جمع اضافه شود و به این ترتیب بتوان به‌طور مستقیم با جامعهٔ ایرانی صحبت کرد، نه به‌لحاظ زبان بلکه سنت، فرهنگ و خواسته‌ها.
پس از صحبت‌‌های کوتاه جان هورگان نوبت به پرسش و پاسخ رسید که به‌ترتیب افراد حاضر در این جلسه، یکی‌یکی سؤالات خود را آغاز کردند.
سیما غفارزاده، رسانهٔ همیاری: با تشکر از دعوت شما برای شرکت در این جلسه، سؤال من این است که کریستی کلارک اخیراً اعلام کرده است که خانواده‌های با درآمد کل زیر ۱۲۰٬۰۰۰ دلار نیمی از MSP فعلی را پرداخت خواهند کرد و به‌تدریج و طیِ زمان آن را کلاً حذف خواهد کرد، حال برنامهٔ شما در قبال این چرخش از طرف دولت بی‌سی لیبرال چه خواهد بود؟
سؤال بعدی‌ام که در همین ارتباط است، اینکه آیا فکر نمی‌کنید شاید بهتر باشد که به‌جای حذف MSP، به دریافت آن ادامه داد و مجموع MSPهای دریافتی را به گسترش و بهبود اوضاع سیستم بهداشت عمومی اختصاص داد؟
جان هورگان: پیش از همه باید بگویم که بی‌سی لیبرال در طی سال‌های اخیر MSP را دوبرابر کرده است و به‌تازگی تصمیم گرفته است که آن را کاهش دهد. و نکتهٔ دیگر اینکه بی‌سی لیبرال فارغ از میزان درآمد افراد، عددی یکسان از آنان دریافت کرده است و ان‌دی‌پی همیشه به این موضوع معترض بوده و انتقاد کرده است. این مانند مالیاتی ثابت است که بدونِ درنظرگرفتنِ اینکه کسی ۴۰٬۰۰۰ دلار درآمد دارد یا ۴۰۰٬۰۰۰ دلار، همان رقم را می‌پردازد. بی‌سی تنها استانی است که برای سیستم بهداشتی مردم را شارژ میکند و وقتی ما به این موضوع اعتراض داشتیم، پاسخ بی‌سی لیبرال این بود که مردم باید بدانند که این سیستم هزینه دارد. ولی حالا تصمیم گرفته‌اند که طی یک سال آینده احتمالاً حذفش کنند.
برنامهٔ ما این است که طی دورهٔ چهار سال اول MSP را حذف کنیم و شروع آن با حذف آن برای افرادی خواهد بود که کمترین درآمد را دارند. دولت فعلی قدرتش را دارد و همین حالا ۲۰٬۰۰۰٬۰۰۰ دلار از پول مالیات‌دهندگان را صرف تبلیغاتش کرده است و با اعلام این تصمیم جدید در صدد جذب آراء عموم مردم است. ما هم برنامهٔ خود را به‌زودی تنظیم و در کنار برنامهٔ آنها قرار خواهیم داد تا مردم خود تصمیم بگیرند. این را هم اضافه کنم که بی‌سی لیبرال در سه سال گذشته از دریافت MSP بیش از مجموع درآمدش از جنگل‌داری، استخراج معدن و منابع گاز طبیعی، درآمد داشته است. این مانند مالیاتی ثابت و ناعادلانه‌ای است که صرف امور سیستم بهداشتی هم نمی‌شود، بلکه یک‌راست به خزانهٔ عمومی می‌رود.
و اینکه ما چگونه می‌خواهیم خدمات بهتری ارائه بدهیم، آن هم باز جای انتخاب دارد، ما روی این موضوع تأکید خواهیم داشت که به‌جای استخدام تعداد بسیار زیادی در سطوح بالای مدیریتی و هیئت مدیره تا امور اداری را مدیریت کنند، افرادی را در سطوح متوسط اجرایی که مستقیماً خدمات را به مردم ارايه می‌دهند، استخدام کنیم. این انتخاب دولت می‌تواند باشد، بی‌سی لیبرال این بودجه را عمدتاً در بخش سطوح بالای مدیریتی صرف کرده است تا اجرایی و خدمات.
ابی محسنی، رادیوی فارسی‌زبان ونکوور: طی ۱۶ سال دولت بی‌سی شهریهٔ دانشگاه‌ها را ۴۰۰٪ بالا برده است و طبیعتاً فشار بسیار زیادی روی فارغ‌التحصیلان و خانواده‌هایشان است. برنامهٔ شما در این‌باره چیست؟
جان هورگان: سؤال بسیار خوبی‌است. علاوه بر آن دولت تا همین چند وقت قبل وامی را که به دانشجویان می‌دهد تا این هزینه‌ها را بتوانند پرداخت کنند، با ۳٪ تا ۴٪ بهره بیش از بهرهٔ رایج می‌گرفت که تازگی به ۱٪ کاهش داده است. بهره‌ای که می‌رود به خزانهٔ عمومی و باز این انتخاب دولت است. نکتهٔ دیگر اینکه دولت دانشجویانی خارج از کانادا می‌پذیرد و صندلی‌ها را به آنها می‌فروشد، نه که شخصاً با موضوع دانشجوی خارجی مشکل داشته باشم، اما نه در جایی که می‌شود این صندلی‌ها را به دانشجویان محلی و داخل کشور داد.
برنامهٔ کاری ما به‌زودی اعلام خواهد شد که در آن خبرهای خوبی در ارتباط با تحصیلات عالیه داریم. ما قصد داریم کاری کنیم که دانشجویان همین‌جا به تحصیلات خود ادامه بدهند به‌جای اینکه به خارج از کشور بروند و همچنین هزینه‌ها را طوری تنظیم کنیم که دانشجویان تحصیلات خود را کامل کرده و به اتمام برسانند نه اینکه زیر فشار هزینه‌های کمرشکن تحصیلات خود را نیمه‌کاره رها کنند. همچنین ما در برنامه‌مان طرحی داریم که اجازه دهیم دانشگاه‌ها خود از دولت وام بگیرند و برای دانشجویان خانه بسازند و با قیمت مناسبی در اختیار دانشجویان قرار دهند تا موضوع مسکن هم به این ترتیب فشار روی دانشجویان را کمتر کند.
رامین محسنی، تلویزیون آریا: به‌عنوان رهبر اپوزوسیون بی‌سی، شما مشکلات اصلی این استان را چه می‌بینید و برنامه‌تان برای رفع این مشکلات چیست؟
جان هورگان: در سه زمینهٔ عمده توضیح خواهم داد. اول و مهم‌تر از همه، ما اطمینان حاصل خواهیم کرد که اقتصاد رشد میکند. در حال حاضر بسیاری از مشاغل افت کمی کرده‌اند و به‌طور مثال در زمینهٔ کشاورزی بسیاری به‌سمت شهرها آمده‌اند به‌دنبال کاری برای گذران زندگی. بعضی از مردم دارند چند کار میکنند ولی نمی‌توانند زندگی‌شان را بچرخانند در حالی‌که کریستی کلارک یک کار می کند و دو تا حقوق می‌گیرد. هدف ما این است که اقتصاد برای همه کار کند، نه فقط برای ۲٪ سطوح بالایی جامعه.
در زمینهٔ ارائهٔ کارهای خدماتی، سلینا اینجاست و از او خواهش می‌کنم توضیح دهد که تا چه اندازه در مراقبت از سالمندان کمی و کاستی داریم.
سلینا رابینسون: آنچه ما شاهدیم این است که در خانهٔ سالمندان گاه پیش می‌آید می‌بینیم که افراد ۱۰-۱۲ روز است که حمام نکرده‌اند. گاه ساعت‌های طولانی جایی بی‌حرکت مانده‌اند، چون کسی نیست که جابه‌جایشان کند. سالمندان اغلب ترجیح می‌دهند در خانه‌شان بمانند و ما هم معتقدیم این مدل بهتری است ولی در صورتی‌که مراقبت کافی از آنها انجام بگیرد. به‌قدری کارمند این بخش از خدمات کم است که گاه می‌بینید سالمندان را به‌جای ساعت ۹، ساعت ۶ می‌خوابانند چرا که باید به همه برسند و از این یکی بدوند برسند به آن یکی؛ با این افراد مثل خط تولید برخورد می‌شود نه مثل انسان. دولت بی‌سی این انتخاب را دارد که به‌جای هزینه‌های سرسام‌آور برای تبلیغات و اینکه به مردم بگویند بیایید به ما رأی بدهید، آن را صرف این خدمات بکنند.
جان هورگان: همچنین آموزش عمومی یکی دیگر از موضوعاتی‌ست که در آن مشکلات زیادی وجود داریم و از جودی که در این زمینه کار میکند خواهش می‌کنم توضیح دهد.
جودی ویکنز: عملکرد دولت بی‌سی لیبرال در زمینهٔ مدارس طی ۱۶ سال گذشته چنان بوده که سیستم مدارس عمومی ما را از ردهٔ بهترین به یکی مانده به بدترین در کشور رسانده است. ما دانش‌آموزان و معلمان بسیار خوبی در بی‌سی داریم ولی سیستم به‌قدری ضعیف بوده که مادر و پدرها اغلب شکایت میکنند که بچه‌هایشان آموزشی را که باید دریافت نمی‌کنند. خصوصاً دانش‌آموزانی که خدمات ویژه نیاز دارند. حالا که ما باید برگردیم به سطحی که در سال ۲۰۰۲ داشتیم، یعنی به‌لحاظ محدودیت تعداد دانش‌آموزان و اندازهٔ کلاس‌ها، خب طبیعتاً این مواجهه با بحران است. حالا خیلی‌ها با این مشکل مواجه‌اند که بچه‌هایشان را نمی‌توانند ثبت‌نام کنند چون در کلاس‌ها جا نیست. بچه‌های ما آینده‌ٔ ما هستند و آنچه ما نیاز داریم این است که به تحصیل عمومی و رایگان بیشتر توجه شود.
ابی محسنی: چقدر و چگونه به بچه‌های نیازمند به خدمات ویژه توجه خواهد شد؟ مثل بچه‌های اوتیست.
جان هورگان: با فراهم‌کردنِ افراد بیشتر برای کار با اینگونه بچه‌ها، و البته نکتهٔ دیگر اینکه تشخیص به‌موقع و زودهنگام اینگونه بیماری‌ها بسیار مهم است و باعث می‌شود تا میزان کمک‌های مورد نیاز در سال‌های بعد کمتر شود.
و آخرین مورد، توان مالی‌ست. درمورد MSP که حرف زدیم، خیلی هزینه‌های دیگر در چند سال گذشته برق‌آسا بالا رفته است، برق، مسکن، نرخ ICBC که در چند سال گذشته ۴۰٪ افزایش داشته، و بسیاری دیگر که دولت توان کنترل روی آن را دارد و در برنامهٔ ماست که به آنها بپردازیم.
مازیار صیرفی: من سؤالم را از طرف تلویزیون پرواز تی‌وی می‌پرسم. چند ماه قبل پتیشین فدرالی (ای-۵۵۳) بود، که به روابط ایران و کانادا مربوط می‌شود. می‌دانم که امور خارجه ممکن است چندان در حیطهٔ مسئولیت‌های شما نباشد، ولی به‌هرحال شاید شما بتوانید به حمایت از ۶۰ تا ۷۰ هزار ایرانی این استان، که تصور می‌کنم اکثریتشان خواهان برقراری مجدد روابط دو کشورند، نیازها و خواسته‌های آنها را به گوش دولت فدرال برسانید.
جان هورگان: همان‌طور که خودتان هم اشاره کردید، موضوعات مرتبط با امور خارجه چندان که نه، هیچ در حیطهٔ مسئولیت من نیست. ولی اگر روز نهم ماه می من به‌عنوان نخست‌وزیر بی‌سی انتخاب بشوم، خصوصاً با وجود مهدی در کنارم، قطعاً برایم مهم است که بدانم نگرانی‌ها و نیازهای جامعهٔ ایرانی چیست و طبیعتاً رشته‌های ارتباطی با کشور محل تولد موضوع مهمی است که می‌تواند زندگی افراد را تحت تأثیر قرار دهد. من خودم فرزند یک مهاجرم. پدر من هم از ایرلند به اینجا آمد تا زندگی بهتری داشته باشد و حتی من که متولد اینجا هستم نسبت به ایرلند حس خاصی دارم و پاسپورت آن کشور را دارم. بنابراین اینگونه موضوعات را درک می‌کنم و به‌عنوان نخست‌وزیر تمام تلاشم را خواهم کرد که درهای بیشتری را در این زمینه باز کنم تا ببندم.
فرید درویش، مهاجر: طبق نظر اقتصادانان، ونکوور گران‌ترین شهر آمریکای شمالی است. در حالی‌که میزان دستمزد حداقل در اینجا، یکی از پایین‌ترین‌ها در کاناداست. شما برای حل این مشکل و به‌طور کلی برای طبقهٔ پایین‌تر جامعه چه برنامه‌ای دارید؟
جان هورگان: موافقم، توان مالی یکی از مهم‌ترین مسائلی‌ست که ما روی آن تمرکز خواهیم کرد و یکی از سه معضل مهمی که پیش‌تر هم به آن اشاره شد. الان lower mainlad بیشتر منطقه‌ای شده برای زندگی ثروتمندان تا مردم عادی برای شروع بیزینسی برای کار و زندگی؛ این وضعیت باید تغییر کند. ما معتقدیم که دستمزد حداقل باید افزایش یابد. در آلبرتا و سیاتل یعنی مناطق اقتصادی مجاور ما دستمزد حداقل را به ۱۵ دلار رسانده‌اند و ما هم باید این کار را انجام بدهیم. مطالعاتِ انجام‌گرفته، این موضوع را تأیید میکند که اگر توان طبقهٔ کم‌درآمد را بالا ببرید، آنها پولشان را به‌صورت محلی صرف خواهند کرد و این موجب چرخش اقتصادی بیشتر خواهد شد.
کیقباد اسماعیل‌پور: فکر می‌کنم نقش دولت این است که بگوید چه کسی و به چه میزان باید مالیات بدهد و اینکه چه کسی باید خدمات دریافت کند. سؤال من این است که ارائهٔ خدمات بیشتر، چگونه روی بازه‌های مالیاتی (tax brackets) تأثیر خواهد گذاشت؟ به بیان دیگر، بودجهٔ خدمات بیشتر از کجا تأمین خواهد شد؟
جان هورگان: اول از همه، می‌دانیم که رشد اقتصادی با سرمایه‌گذاری در تسهیلات عمومی شهری، وابسته و نیازمندِ سرمایه‌گذاری بخش خصوصی است. دولت باید بتواند خدمات ارائه کند و در عین‌حال تولید ثروت هم بکند. به‌طور مثال اینجا ما بیش از هر چیز به وسایل نقلیهٔ عمومی نیاز داریم، نه تنها برای سرویس‌دهی به مردم بلکه برای کمک به حفظ محیط زیست، اما دولت لیبرال به‌جای آنکه خود تصمیم بگیرد که این کار بایستی انجام گیرد، چهار سال طولش داد و آمد افزایش ۰٬۵ درصدیِ GST را به رأی‌گیری عمومی گذاشت و از مردم پرسید آیا آنها می‌خواهند در قبال افزودن بر سرویس نقلیهٔ عمومی، نیم درصد مالیات بالا برود! آخر کجا دیده شده مردم به بالارفتن مالیات رأی مثبت بدهند. این دولت است که باید بر اساس نیازها تصمیم بگیرد و بداند چگونه خدمات را به مردم ارائه کند و در عین حال چرخش اقتصادی را هم مد نظر داشته باشد.
آنچه در برنامهٔ کاری ما در زمینهٔ بازهٔ مالیاتی به‌طور مشخص تغییر خواهد کرد، کاهش مالیاتی است که بی‌سی لیبرال در سال ۲۰۱۳ به افراد دارای درآمد بالاتر از ۱۵۰هزار دلار در سال بخشید. توجه کنید صحبت از مالیات کل خانواده نیست، صحبت از مالیات فردی است. این کاهش مالیات برای افرادی که تنها ۲٪ بالای حقوق‌ها را در برمی‌گیرد، برای من و شما ۲۵۰میلیون دلار در سال هزینه دارد. دولت بی‌سی لیبرال برای جبران این کاهش مالیات، شروع کرد به افزایش MSP و در این چهار سال من و شما یک بیلیون دلار پرداخته‌ایم که آن ۲٪ حقوق‌ِ‌هنگفت‌بگیران مالیات کمتری پرداخت کنند. این انتخاب دولت لیبرال بوده، ولی انتخاب من نیست. این اولین چیزی است که اگر من انتخاب بشوم، به حالت قبلی‌اش برخواهد گشت و طبعاً آن روز برای بیلیونرهای بی‌سی روز خوبی نخواهد بود، اما مهم نیست؛ من فکر می‌کنم منصفانه این است و هر کس دنبال انصاف است، به من رأی بدهد.
در خاتمه جان هورگان شروع به معرفی مختصری از کاندیداهای حاضر در جلسه کرد و سپس بوئن ما، کاندیدای منطقهً لانزدیل-نورث‌ونکوور، مهدی راسل، کاندیدای منطقهٔ وست‌ونکوور-کپیلانو، و ریک گلومک، کاندیدای منطقهٔ پورت‌مودی-کوکئیتلام، خود شرح کوتاهی از پیشینه و فعالیت‌های خود ارائه دادند.
عکس‌ها: آرمان زندی http://arviphotography.tk
